Sakın Ümitlenme

Bir değil onlarca nesli boş yere heba ettin;
Yetmedi mi hala daha kurban aramaktasın?
Aç gözün doymaz mı senin, bilesin artık yettin;
Acımadan fidanları kesip doğramaktasın...


Kanla beslenen ey zalim! Yalanlar kuruyorsun.
Kaç asır geçti tez söyle, sen yola çıktığından;
Önüne gelen herkesi, boş yere vuruyorsun;
Aslında zevk alıyorsun, değil acıktığından...


Şimdi sıra bize geldi, neden bağırıyorsun?
Yaptıklarını unutup, bizi yermek mi gayen?
Çek bakalım sen de şimdi; kimi çağırıyorsun?
Anladınsa söyle hadi, düze ermek mi gayen?


Sakın boşa ümitlenme, sana kalmaz bu devran
Doğmamış yetimin ahı, elbet seni bulacak
Vahşetini unutamaz asırlarca bu evren
Unutma ki yok olsan da kanlı izin kalacak


Yakıp binlerce yüreği yaşatırken sahrada
Nasıl hesap vereceksin mahkeme-i kübrada