Şakıyan

_ bir gölgeye el açan
penceremin nişinden ağaçlara sarılmış mor salkımlı visterya
her yana dağılmış uzak yıldızlar gibi kaymadasın yalnızlığında
yüreğinde ulaşılmayanın özlemi var
ve arttıkça kıvam bulan acılarla
hissettiğim

_ incitmeden gururu
son okşayışlarla körelmiş yüreğimi delip geçiyor uçuşun
saçından mor salkımlı bir yıldıza
özgür inatçılığı var bir martının kanadında gök kubbenin
ve uzaklar çağırıyordu umudu
ansızın

_ geceler ağırlaştı
ay parlıyor şimdi ıslak çayırlar üzerinde bir ezginin uykusunu bölerek
durgun ve alevsiz bir ışıkla kasvetli
kara yangını göz bebeklerinde
ve şiirlerimde yalnız senin sesin var
rüzgarda şakıyan