Salıncak Ağacının İntiharı

güneşin perdesini çekivermişler
fersiz sabahlar geçiyor dolanarak çatıları
dört mevsim poyraz

en iyisi sevgini içine akıt
senin utkun karanfil
senin utkun beyaz

yabanıl yüzler barındırmaz koynun
ölümün ürküten ritmiyle dolaşma
sokakları kovalama çocuk, yetmez nefesin
karanlık gölgeler can topluyor bulvarlarda

kendine yolculuk yapan kentler
kangrenli kentler
sonbaharın sarı cinneti parmak uçlarında kayıp kentler
kapamış gözlerini
evler
yıkılan evler
gözler kör, duvarlar sağır
suskular ürkünç korkular ağır

sorguyu bitirmişler
yorgunlar kırgınlar
soğuk ellerine tutunmuşlar erteli düşlerin
aynalar sırsız zaman hırsız
közleyip içindeki geçmişi kim söz edebilir
kimse anımsamıyor ki güneş içilen pınarları

testereler vınlıyor tepemizde
kızılca kıyamet
yonga oluyor talaş oluyor değerlerimiz
yetimliğini bu tükenişler doğuruyor çocuk

aç demez tok demez kaynar hüzün bulutları
sakın kaybolma
senin yüzün ufacık
senin yüzün ufuk mavisidir çocuk
iz sürmek zordur karanlığın sonsuzluğunda

yorgun bir sabırda bakışlar ağlar
üşümüş yağmur damlası olur gözyaşları
kurumuş kederler döker kalpler
ve bu kentlerde ölünür gece yarıları

eşikten dönen baharları
intihar eden salıncak ağacını
toprağa mühürlenen canları
ah bir anlatabilsem çocuk
ah bir anlatabilsem

kursağımda sıkışıp kalan çığlıkları
ellerimden sessizce boşalan ırmakları
ah bir anlatabilsem çocuk
ah bir anlatabilsem



Müsadenizle