Salıncak Düşkünü

bizim masallarımızdan

çocukluğumuzu çaldı bu ejderhalar

küçüktük ufacık anlayamadık

çoğul yanılgılarına hayatın

hep bir ağızdan haykırdık

‘’ var ol çok yaşa ‘’

çok yaşadılar inanın

purolu viskili bar köşelerinden

sorgu odalarına kadar

emmedik kan bırakmadılar

incitmedik kadın ağlatmadık ana

ne onursuz piçlerdi onlar

tahtırevanlardan düştük

oyun parklarının

çakıl taşları parçaladı etlerimizi

karanfilleri sevdik en çok

en çok onun boynunu kırdılar

bir de gelinciklerimizin

usul usul dedim sevgilim

usul usul sevmeliyiz

gökyüzüne ulaşma meselemizi unut

unut cenneti cehennemi

hizmet etmiyor bu salıncak aşka

henüz hala çocuğuz ve ayrılığa yer yok

resimler resimlerimize kırılıyor diye

sararıyor eskiyoruz artık

tıpkı ayazda kalmış dudaklarımız gibi

çalı çırpı kurusu kalplerimizde

bakmışsın gelen gideni aratıyor

bir çakmak taşıyla yangınlar çıkartıyoruz

haydi daha hızlı salla daha yükseğe

bulutlarla yarışmalı çocukların geleceğe inançları

uçurtmalarla gökyüzüne dokunmanın

keyfidir göl yüzünde taş sektirmek

yahut defolup gitmek için bu hayattan

boğazında kalsın bütün etler sığırtmaçların