Salkım Söğüt

Güneş kimin koynunda ayaz meydan okuyor
Bürümüş her bir yanı karanlığın çırası
Alev alev gölgeler gören gözü yakıyor
Kirpiği sarhoş eder hüznün keskin şırası


Ayrılık yola düşer huzur gider peşinden
Mevsimleri kanatır bıçak ağzı vedalar
Ruh öksüz, yetim çocuk ayrılınca eşinden
Kelimeleri boğar içe akan sedalar


Yapışır yavaş yavaş dört bir yana endişe
Günün belini büker gecelerin korkusu
Gidenin ateşinde kül olur sevinç, neşe
Gönül sazında inler ıstırabın türküsü


Kimsesiz acıların imbiğinden süzülen
Name name inleyen garip bir ağıttır bu
Senden başka öz ile bulamazsın üzülen
Sırların gömüldüğü bir salkım söğütdür bu