Sana Dön Demeye Dilim Varmıyor

Gönlümdeki gizli bahçeye ilk kez sen girmiş
Ve ilk kez sen çalmıştın pas tutmuş sevda kapısını
Sen geldin diye bahar gelmişti dallarıma

Ve ilk kez meyveye durmuştu



Aşk nağmeleri vardı bülbüllerde ve şarkılarda

Ben zaten aşkı şarkılardan öğrendim, şarkılarla büyüdüm
Ama şarkılarda ayrılık da varmış

Sen gidince anladım



Şimdi sabah olmaz gecelerin tenhasına düşüp

deva bulmaz dertlerin kıskacında
sensizliğin voltasındayım

Sana dön demeye dilim varmıyor ama

Yalnızlık ne zormuş sen gidince anladım



Biliyor musun yıldızlar eskisi gibi gülümsemiyor artık
Ay küsmüş gönlüme
Güneş bile eskisi gibi değil
Günlerim gecelerimden daha karanlık
Sana dön demeye dilim varmıyor ama

Ne belaymış ayrılık sen gidince anladım



Sana dön demeye dilim varmıyor
gemilerin uğramadığı terk edilmiş liman misali gözlerim
Hala umutla yolcu ettiği o son gemiyi bekliyor
Sana hasretim her dakika büyüse de dön demeye dilim varmıyor
Bu öyle bir yangın ki sönmüyor
Bu öyle bir dert ki beni terk etmiyor
Giderken kapattığın gönül penceremi açmaya elim varmıyor
Gözlerime çektiğin perdeyi yırtmaya gücüm yetmiyor
Böyle yaşamak maralım inan çok zoruma gidiyor
Sana dön demeye dilim varmıyor



Hüzün işgalindeki yüreğimde düşmeyen tek kale

İçimde kalan son umut
Yaşama bağlayan tek sebepsin



Yokluğun dalga dalga vururken yüreğimin kıyılarına
Vurulurken tertemiz umutlarım namert pusularda
Önce unutmak vardı o masmavi gözlerini
Sonra alıp da başımı gitmek vardı uzaklara
Unutmak vardı da ben mi unutmadım
Çekip gitmek kolaydı da ben mi gitmedim
Öyle özledim ki bir tanem sana dön demeye dilim varmıyor