Sana Heybemden Topladığım Gülüşlerimi Bıraktım -2

gülüşünü düşüme b/ağladım
sarıp acılara derman bildiğim
gönül yaralarım...

g/özünle yüreğime saldığın
aşkın gözüydü
beni sana bağlayan

yüreğimden aldığın gönül yorgunu
kalbim kırık dargın dünyama gülüşünle
her nefeste düşüme b/ağlandım
özleminle bağlanan umuda

her seferine uzayan yollarına
ulaşılması zor bir hasretine kapılan
gönül kuşu uçarken kanadı kırık bir serçeyı anımsardım
içimde..

git ..
her söz için mahkum eden
varlığımızın teminatı yüreğimize yazdım
acılardan sonra gül çiçeğine konan bir uğur böceğiydin
ve
katlanmayı öğreten sevda deniziydin
içimde sönmeyen bir ateştin
*
ve sonrası...
uçmalarınla rüzgarına savrulan umutların içimde k/aldın
her bağbozumuna kalan sonharınla
kuruyan yapraklar esen rüzgara kapıldın
her seferinde özleminle yaşadım

bu yaşam serivenine yol alırken
her soruya yanıtlarken
yanıtsız kalan her suvale
düşündüğümü içime işledim
ki
sen uzakta seyir halindeydin

her seferi yollarına b/ağlandım
heybeme biriktirdiğim acılarımı
feryad ettiğim gönüle ağladım
sana tutkulu bir sevda misalı kanayan
gül tikenleriyle yaşayan gülümdün

yine gülüşlerin yansırdı
damla damla içime akardın
samaşık yolaç demine kalışımdın
gönlümün perdelerine k/alan

perdesi yok olan ufkumun zihin yorgunu gidişinle
sözün ayak izlerine bıraktın
kahrolan bedeninle savrulan umuda
seninle olan gönül savaşımına
gönül bağlarken
babamdan yadigar tüfeğin ucuna gül bağladım
senin uğruna yol bildiğim

yeminli adımlar koştumsa
benden sana geriye kalan düşüme sardığım
heybemde bulunan gülüşlerimi sana bıraktım

*düşüme biriktirdiğim gülüşleri bıraktım
gülüm...

04*12*11*Karataş*