Sana Ve Dünyaya

Kah güldüm,
Kah sessiz bir gülümseyişinin
Yüreğime düşürdüğü acıyla
Bende en az gülümseyişlerim kadar sessizce öldüm..
Her ne kadar yaşarmış gibi görünsem de,
Umut cesetlerini
Ardışık göz yaşlarımla
Kendi bedenime gömdüm...
Ne kadar koşsam
Çırpınsam
Hatta yaksam
Sana meyilli gemilerimi
Önce kıbleye
Sonra hep
Ama hep
Sana döndüm...
Baktığım her güzelde
Konuk olduğum her yürekte
Sana benzeyen bir simanın
Gülümseyen gölgesini gördüm...
Sana gelen yollarıma
Setler ördüm
Sana benzeyen tüm güzelleri
Gözlerinde ki
Çok kişilikli yalnızlık deneyişlerimizin
Ateş saatlerinde öldürdüm...
Sonra her şey sarpa sarıp
Dolanınca dünya dertleri boynuma
Bir rüya gibi
Karanlık geceye bir mum
Bir Kandil gibi
Uzandım koynuna...
İşte tam burada
Dudakların
Ölümü küçümsercesine
Yepyeni manalar katarken bedenime
Kafa tutmak vaktidir dünyaya!
Yaşamak dediğin
Aşk soluyup
Fırsat vermemek değil midir zaten
Anlamsız korkulara...