Sancı

kapıyı kapattım çıkarken teyibi açık bırakıp. şarkı kaçıncı tekrarında unuttum zaten kimliklerimi de
cüzdanımı da... sızım sese kavuşmuş yanıyor işte



dil altı ilacı gibi
daha bir sancıyor
biraz ters işte
hayat umulmadığı gibi zaten



öyleydi bazen hem ne demiş filozof; hayat, siz ona dair planlar kurarken başınıza gelenlerdir. siz debelenip, zorla ulaşıp fırçalara bir resim çizmeye çalışırken sert rüzgarda kalır tual, elinizdekiler karalamadır.



bakıp soyut portrenize
anlamlar çıkarır
küsersiniz belki de kendinize
ya zevksizsinizdir ya da zevk sizsinizdir



bir filozofiya geldi gidiyor işte. düşünmek değilmi ama tek gerçek. insanca düşünmek. ya insan?



en azılı suç sormak
müptela belirsizliğe
çakılan tüm cevaplar
ne zaman, neden, ne



dört duvar dayanırdı bir saat daha işte hep aynı şarkıya. vazgeçmenin ifadesi düşmüşse lügata bazen vazgeçilmelide.