Sanrı

'Büyümede İçimdeki Ben'


ben sanrılara manalar büyütürüm her şiirde...




'sen' tüm kifayetlere baş kaldıran genç kız
yalnızlığın keskin bıçağı kağıda dokununca
şiirler dökülür gülüşüne...

saçlarını savuruşun kadar asidir rüzgar...


denizlerin hırçın dalgaları daha öfkeli değil bakışından
belki çok daha masumlar belki de çok daha durgun sular senden...


hani nazik meltemler olur ya durgunken gökyüzü
işte onlardan bir parça nefesin,

titrek sesin sustu,
nefesini dinliyorum ş/aşkım...


ahhh o tanımlamaları inkar eden kokun yok mu genç kız
kokunda can buluyorum
kokunu her içime çekişimde,
can çekişen ruhuma bir can daha çekiyorum
ecelden bahsederler ya,
yalan....
eceli öldürüyor sen kokan aşk...


gözler mi, renkler mi yalancı söyle bana genç kız
söyle bana aynalar kör mü oldu
neden sadece gözlerin aksediyor gözlerime
neden kulaklarım seslere lakayıt
neden rüzgar uğultusuna refakatçi plaktaki ses
ve neden o seste
kokun var?

huzur sokağına girince kapılar sana açılıyor "kim o" demeden,
kimliğimi kaybettiğimi onlar da biliyor belki,
ya da beni benden iyi tanıyorlar...


ve işte buluyorum huzuru...

yine aynı koku
huzur da sen kokuyor genç kız

tüm duyularım sana müebbetken
yine tutsak mutluluğu kanadından
yine içime can çeksem kokundan
kapılsam asiliğine genç kız,
yine yaksan beni,


bir daha tutuşsak...


gülüşün yağmurdan daha ö/nemli
daha ıslak dokunuşun tenime
kuraklığına "kanıyorum" sensizliğin


suda boğulup gidiyor sanrılığının inkarcısı tanımlamalarım,
gölgeler kadar hafifsin düşümde


al eline kalemi batır yüreğime öleyim
koy noktayı sussun şiir...