Sarı Bir Sonbaharda Yeşermişti Aşk

Ömürden düşürülmeyen bir gün yaşamıştık oysa.
Ne günah yazıldı deftere ne de sevabı tutuldu bakışlarımızın.

Sabah öylesine tutuyordu güneşi ellerinden.
Asfalt boyu karıncalar çalışıyordu,
Kışa hazırlık babında.
İnsancıklar,
Sarı sonbaharın sadece kuru yapraklarından bakıyordu mevsime.
Oysa,
Son da olsa baharı yaşıyordu zaman.
Bilmiyordu insan.
Toprağın, yağmura sevdasından habersizdi.
Ve
Sarı bir sonbaharda yeşermişti aşk.

Yer gök griyi yutuyordu.
Dalgalar üzerinde kağıttan gemiler yüzdürüyordu,
Alabora olmuş düşler eşliğinde zaman.
Simetrik yalnızlıklar sıralanıyordu.
Ellerimizde ümitsizlik,
Gözlerde birkaç damla hüzün yaş/lanıyordu.
Cümlesinden ayrılan sözcükler,
Volta atıyordu başıboş sayfalarda.
Dökülmüş yaprakların mevsimi bu.
Şiirin dostu...
Bilmiyordu insan.
Ayazın güneşe hasretinden habersizdi,
Oysa;
Sarı bir sonbaharda yeşermişti aşk.


Çamura bulanmış ağlayıştı nehirlerin yatağı.
Şeytani bir ıslıkla fısıldıyordu rüzgar.
Gece ürkek,
Tan yeri zamansız haykırışta.
Gün, ritmini kaybetmiş bir müzik.
Gün/ah çağırıyor insanları.
Tebessüme küskün yüzler,
Bilmiyordu insan.
Sevabın günahla kardeşliğinden habersizdi.
Elbet,
Sarı bir sonbaharda yeşermişti aşk.


İ n s a n;
Bu mevsim melekler izinde.
Aşkın tutanağında yalnızlık zamanı.
Bir göz kırpımı ömür aslında.
Tut
Avuçlarında doğan güneşi.
Sakla göz bebeklerinde.
Gamzelerinde asılı duran Eylül hüznünü düşür toprağa.
Üşümesin.
Üstünü ört kuru bir şiirle.
Rüzgarı sustur saçlarınla.
Açık mavi düşlerini sür gökyüzüne.
Denize yansıt gülüşünü.


Ne duyuyor ne biliyordu insan.
Yaşamın, ölümle son bulacağından bihaberdi.
Oysa,
Sarı bir sonbaharda yeşermişti aşk.