Şart Kipinde Yüklem İnfazları

-I-

kendi mezarımı kazıp
beni oraya itmeni isteyeceğim güne kadar
(gel...)


lanetlenmiş bir kirse şimdi bu kimsesiz hece
temizlenmek için neşter uçlu kalemlerin günahına mecbursa
ve mahcupsa, ve mahzunsa, ve hâlâ çocuksa
ve riyakar fısıltıların gölgesinde, katiline tutukluysa
son şiirine, son kelime bile olsa

yazma.


gözlerini kapattığın fala yol çıksa bile bu oyunda
sakın kırk yıllık hatrını hiçe sayma,gözlerimdeki kahvenin
ömrümü kimsesizliğe, ömrümü gelmeyişine
ömrümü ölümüne benzetme

gitme.


hiçbir satırı boş bırakılmadan
tamamlanmış bir defterse şimdi hayat
ve ilmek atlanmadan
istisnasız örülmüşse hüzün duvarları şiirime
üstüne üstlük
klostrofobi hastası bir kelimeysem ben
kapalı parantezlerin içinde
beni öznesiz, beni yüklemsiz, beni anlamsız

beni sensiz bırakma.


kızıl rüyalara özeniyorsa bile şimdi gözlerin
ve karanlığa yelteniyorsan, en sessiz aydınlığınla
herşeye rağmen
ağzından çıkacak tek sese müptelaysa hâlâ içimdeki koro
ve son beste, ve son nota

sakın susma.


-II-

(neden gelmedin ki...)


benim yüzüm, geçmişine vesaire olursa diyedir belki
bu kabus geçitli gecelerim...
ya da bir başkasına alışırsa diyedir belki gözlerin
herşeye rağmen, yaşarsa özlemin yastığımda
böyle gizli, böyle garip
böyle, bütün şehir uyuduktan sonra

ve sen, uzakta bir yerde aşkı oyun sanıp da
başkasının hayaline uayanırsan birgün
uyanırsan birgün bensiz bir uzakta, bir başka rüyaya

ellerimin sana olan sadakatini unutma
beni hiç unutma.


-III-

(gelseydin, yıldızlarla konuşmaya yeniden alışacaktı içim
sen gelseydin, biz hep çocuk kalacaktık...)