Şaşılacak Bir Şey Yok

Şaşmadım rüyada görünce hayalleri

yeryüzü bahçeme bulutlar yağmur çiseler

Gönlüme açan çiçeklere pervane kuşlar

arı sanmıştım kendimi

Beş göz altı bacakla dans ederdim uyurken

Şaşılacak bir şey yok

Karpuz ve nar bir çocuğun kucağında

büyürken bütün ışıklara çekilmişti perdeler

Karun’un elindeydi bin odalı evin anahtarı yüklü eşeğin yuları

Ve  yıkamazdı o salgın eşek elini

Pislik içinden koku yayılırken her yere

Sapıklık sevinsin diye

ailenin direği evinden kovulduğunda

kahroldum ben aynı nedenle onlar gülme krizinde

şaşılacak bir şey yok

uşaklar ceplerindeki tanrılarla beraber kıs kıs güldüler

koca bir devlet çıktı bir adamın içinden

ben o zaman tiksindim kustum kustum

çıkardım geçmişimi tükürdüm

yerli pilavın içinden beyaz Çin çıkmıştı

başı kesikti bütün horozların nasılsa

şaşılacak bir şey yok

elimin tuttuğu elin yapıştığı ak bir dava eliydi

sanmıştım yola çıkarken

adamların çoğu bittiğinde azı da kalmamıştı bu yıldan sonra

hamdolsun garip ve acı tarafındaydık yolun

şaşılacak bir şey yok

hülyalar avuçta uyuyunca geceler

ne kadar kısa ne kadar sıcak ve huzurluydu

aydan ısınırdı gönüller

karanlık sıyrılınca geceden

çoban sürüyü ıssız bir dağda bırakmıştı

herkes biliyordu bunu zaten

şaşılacak bir şey yok

köprüler uzanınca arsız karaya

baskın yiyen yetimler ağlaşır

yatağı soğuyan sular toprağın eteklerine yapışır

ana ne olur bizi bırakma diye

sesleri duyan ağaçların dizleri çözülmeye başlar

baltalar hırlayan köpekler gibi üzerlerine gelmektedir

bu devran bu devran böyle bu devran

şaşılacak bir şey yok