Şaşkın

kapı önüne bırakılmış
ayak sesleri dinleyen
çocuk gibiyim
hasret kapımda
nöbet tutuyor
uzak bir şehirde gözlerim
köprüleri yıkılmış
tirenlerin kalkmadığı.

ne içimde seni
unutmak gibi bir his,
nede aşkımı körükleyen
bir rüzgar var
ne seni
görmeyecek kadar güçlüyüm
nede görmeye
dayanacak gücüm var

gideceğim yeri bilmiyorum ki
vardığım yerin önemi olsun
her beyaz gülün sevdiğim
kara oluyor gölgesi