Şavk

Karanlık sessiz kalır…

...evin etrafına buğulu ışık süzülür

 pencereden düşen şavk girdapları

odayı ince tozla kaplarken

tüm nesneler sessiz mabet gibi

tütün ve kahve kokusu eşliğinde

piyano ve keman gürlemesinde

her saatin derinleşen ızdırabı 

 sensizliğin gölgesi gözün algısı

her gün ağaran her anı suskun

ıssız bir günün sonuna açılan

bahçede hışırdayan yaprakların

rüzgarın ayaz senfonik mırıltısı

en kırılgan kristaller kadar narin

yazılan kelimeyi okumak için yaşa

yazmaktadır duyguların aynasında

kısır bir döngü hissedilen ölümler

pencereden sızan karanlıkta diriliş

göğ gümüşe çalan sessizlik nehri

kuzgunlar tellerde dinleniyorlar

seni aramak için gözlerini arıyorum

ipliksi ağlar sarmış duvarın tümünü

son olmak istiyorum gölge gibi 

gölgeleri yok eden son şavk gibi

son nefesle küflenen ekmek gibi…