Sayıklamalar -2

Sonu yaklaşmış masaldı nefesimde çürüyen günler,
Geçmişten arınıp düğümlenmişti,
Düş yorgunu ruhum yollarına.
Ağaçta solmaya mahkum dal kadar korkak sanırdım seni,
-Tutunamazdım-.
Toprakta ölüm büyüten tohum kadar karaydım çünkü.
Yanıma yaklaştırmaya kimi zaman kıyamazdım,
-Ama engel olamadım-





Ve bir umutla hayallerimi göğsüne ilikleyip,
Yüreğinde ki yaraları, kirpiklerimle içime süpürdüm.
Gözlerinin okyanustu sanki
Daldım, en derininde rüyalara
Cennet çeşmesini tadardı, çöl vurgunu yemiş dudaklarım
Tenininde ıslandıkça...




Kokuna yaklaştığım anlarda adımlarım titrerdi
Ürkek kedi olur, sinerdim karanlığa
Sevdam ise yaralı martı gibi ağlardı kıyılarında
Hayat beni her umuttan kopardığında, ne çok intiharlar düşlerdim
Hatırlasana...




Yokluğun kapılarımı kırdığı vakitlerde,
Cam kırığı olup, dökülürdüm çamurlara.
Hayalin süzülürdü kuyumda,
Cılız parmaklarım uzanırdı sürerdim suratıma
Kanardı mimiklerim, kış mevsimi konardı yanaklarıma
Yine çocuklaşırdım,
Çaresizliği giyinip, üşürdüm göğüs kafesime hışımla fırtına çarıptıkça
Sensizliğin tabanlarına gizlenip, oracıkta ölürdüm
Yine susuz,
Yine sana aç...



Sahi, anımsadım da;
Masalımın başın da annem de piç bırakmıştı beni
Puşt bir kentin sarhoş yatağına