Sayılası Günlerden Sevilesi Bir Adam

Senli günlerde gündüzlerin bıkmadan benim için söylediği bir şarkım vardı
Nakaratlarına birlikte eşlik ederdik
Nefesimiz kesilince kahkahalarla gülerdik...

Ben en çok senli saatlerimi sevdim baba çocukluğumda
Koskoca adamın onlarca insan arasında el kadar çocukla çocuk olduğu saatleri...

Senin belinde hep benden başka kimselerin göremediği keskin bir kılıç asılı dururdu gerektiğinde kullanmak için
Sırtında demirden bir yelek...
Her ihtimale karşı cebinde ölümsüzlük iksiri bulundururdun.

Sen yanımdayken emrine itaat eden onlarca asker etten duvar örerdi etrafımda
Yere kapaklanmak bir yana sendelememe bile müsade etmezdin.

Yakınımdayken tek odalı evimiz, onlarca odası bulunan, etrafı yüksek duvarlarla çevrilmiş görkemli bir kaleye dönüşürdü
Kapısında beni hiç yalnız bırakmayan askerlerden onlarcasının gece gündüz nöbet tuttuğu.

Sen benim bu hayatta tanıdığım en özel güçlere sahip kahramanımdın baba
Tek bir tebessümünle içimdeki tüm sıkıntılardan arınırdım
Yeşil bakışların yılın her anında ilkbaharım olurdu
Gözlerinin bahçesinden en muhteşem çiçekleri toplardım
Sesin içimi titretirdi
Ağzından dökülen her cümle tereddütsüz kabul edilirdi bende
Anayasanın hiçbir maddesi değiştirilemezdi
Bastığın toprak kudretinden çekinirdi.

Sen yanımdayken yağmur bile çok başka yağardı
Ardından çıkan gökkuşağı doğanın en canlı renklerini barındırırdı içinde
Güneş hiç batmayacakmış gibi doğardı.
Gün bitmemek için can atardı.

Sen gülümseyince ben dahil tüm yoksullar doyardı baba
Bebekler keserdi ağlamayı
Kavrulan coğrafyalara yağmurlar yağardı
En güzel dualar düşerdi dillere
"Amin"ler hep bir ağızdan çıkardı
İlham bulurdu tüm şairler
Ressamlar en güzel tablolarına başlardı
Barışırdı tüm küsler
Kainata iyilik tohumları saçılırdı
Sen gülümseyince baba
Gündüz benim için söylediği şarkının en güzel kısmına başlardı
İçimdeki bahçede onlarca kelebek uçuşur, rengarenk çiçekler açardı.

Sen gülüşünle tüm dünyaya adalet dağıtırdın
Belindeki o keskin kılıca hiç ihtiyaç kalmazdı.

Sen benim bu hayatta tanıdığım en mükemmel kahramandın baba
Ve ben kahramanlar sonsuza dek yaşar sanırdım.
Cebindeki ölümsüzlük iksirinin göstermelik olduğu hiç gelmedi aklıma
Sen hiç bırakmayacaktın beni
Ben hep kendimi buna inandırdım.

Böyle olacağını bilseydim çok daha fazla dolaşırdım gözlerindeki kocaman bahçede
Çok daha fazla rengarenk çiçekler toplardım oradan
Hiçbir gülüşünü kaçırmamaya çalışırdım
Kurduğun cümlelerin hepsini not alırdım
Böyle olacağını bilseydim baba
Sen yanımdayken içime çok daha fazla oksijen doldururdum

Şimdi sen yoksun ya
Benim içimdeki bahçede yok artık
Birlikte yetiştirdiğimiz çiçeklerde.
Artık hiçbir yağmur ertesi gökkuşağı oluşmuyor gökyüzünde
Gündüzün sesi kısık.
Şimdi sen yoksun ya baba
Dizlerim yere kapaklanmaktan paramparça hep.

Ve biliyorum,
Sen yoksun diye bu kadar kötü dünya...!