Şebnemin Evlatları

Ceza sokaklarının saray kokulu temessüllerinde
Uyaklanmış sınırların ölçüleri kanıyor
Ki zoraki bir seraptan rüya düşüyor
Düşünüşlere
Zambağın tomurcuğu ağustos gülüşü
Nahvetiyse ateşe parlaklık akıtıyor

Sanatın surlarını gökyüzü, bir dudağın söylediği son kelamda
Nisanlarına anımsatıyor
Kara gömü gören bir yalnızlığın, gözyaşı yıkımı sırasında
Çocukların yüreklerinde olmayan şefkat büyüyor
Ki mısrağını taşıyan minnet, peygamber göreviyle
Kendine söylenen cümleleri sulara yazıyor

/Biliyorum, o geceyi anlatmak haram başkalarına
Sadece bilmek bile yetiyor günahla yıkanmaya/

Kırık bir yalan şebnemin evlatlarına haykırıyor, o günü
Aklar, karalarla iç içe, soluk soluğa savaş içinde
Gölgesinden akan bir damla ay ışığı yok bile
Ama yıldız biçiminde umutları var o çocukların
Ki usulca geçen rüyaları var,iyiyi gösteren
Bir amaç yolu üstünde
Kendilerine ait tebessümleri var
-Görebilene şahane, görmeyene bahane-

Bulutların boğulmuş huzuru altında şakırdayan o çocukların
Elleri şimdilik bir mutluluk kapısının eşiğinde
Rahat uyusunlar şimdi
Zira dünyamızı kurtaracak nesiller yetişmekte

Kan kırmızısı içinde az biraz maviye çalan o çocukların düşleri
Akşamlar sonrası d/okunuyor mektuplarda
Biliyorum, yalnız değil onlar
Ben varım, ve daha nice benler

Yürekleriniz bizimle birlik seziyor geleceği

Biliyorum
Mutlu yarınlar hepimizin
Ki yok asla, terkedilmişliği hiçbirimizin
Biz yalnız değiliz,
Yalnızlık, paramparça yürekleri taşıyanlarındır

Unutma!!!

Asla içinde iyilik olan insan severler
Hiçbir zaman ölmezler
Ruhları şad olur ve huzurla yaşamaya devam ederler

Unutma!!!

Onlar şebnemin evlatları
Ve asla ölmeyecekler...





19.08.11