Şehir Üşür Yokluğunda

Kaç kez denedimse
öldüremedim içimdeki sen adlı gerçeği
gelişin gibi zamansızdı gidişindeki rota
avuçlarıma alamadığım bir balıktın
sonuna hiç varamadığım bir okyanus
gözlerinden derin ne varsa
kaybolurdum sonsuzluğunda...

Kalbime sevdalar doldururdum
her acıdan sonra
gölgemi yeniden sende bırakırken
umut ekiliydi sereserpe yüreğime
tüm mavilikler uçsuz bucaksızdı alabildiğine
gözyaşında ıslanırdı bu şehir
teninden yakamoz düşerdi denize...

Parmak uçlarıma düşerdi
'seni özledim' cümlesindeki ses tonum
şair ruhlu bir fırtınaydı bu
adının düşmediği çölleri dağıtırdı
avucumda birikirdi ıssız gözyaşlarım
anlamazdın sen
benimkisi, ılıman bir yalnızlık sancısıydı...

Sensizliğin yansımasına sustu yüzüm
tüm sahipsiz gülüşlerimi
ay'ın ayrılık yanına s/akladım
gözlerimde yokluğun, yalnızlık boyu yürüyorum
sisli bir sabaha teslim umudum
alışmaya çalışıyorum gidişine
üstüme gelme yorgunum...

Şehir üşüyor yokluğunda
kimseler görmüyor, susuyorum
hüznüme damlıyor garip sancıların
seni anlatan herşeyi umarsızca seviyorum
g(s)özlerinde uğurluyorum içimin sonbaharını
sonrası yok üşümelerimin
her nefeste tir tir titriyorum.