Sehpada Esen Rüzgar

Darağacını özleyen boğazımın nutkunda
kemirgen hisler yapışmış istilada
Ölmeyi dileyen ümitsiz bakışımda
Bir yangın ve iki damla gözyaşı yanağımda

Ah sen ey sevgili neriman rüzgar
Beni bana terkedip gittin ya
Durgun gecelerde hafakanlar basar
Bir darağacına hasret yüreğim yanar

Sen eserken sehpada salınan ipler
Ne canlara kıydı ahşap direkler
Al beni de götür infazımı ver
Benide alsın artık mazluma kıyan eller

Sevdamı yitirdim bir çürük iskemlede
Adaleti kaybettim küflü mürekkeplerde
perişan ve bir okadar zavallı seslerle
Haykıran o sevdiğim şimdi kara makberde

Buhar olup uçmadan şu zihnimdeki efkâr
Ter olup çıkmadan bağrımda ki sevdalar
Ezilip yok olmadan zulüm gören mazlumlar
Ya este as sehpada ya gönder fırtınalar
Yada ebediyyen kal boğuk kalsın buralar