Selameti T/ok Bilen Aç Kalsın Sevdana

güne durma gel!
esirliğime yol bilen gönüle s/ayar
yorgun düşün acısına b/akarsın

zor düğümle b/ğlanırsan
esir olmuş duygulara
sularına aksın
içindeki gönül denizine..

beni anla yorgunum
artık senlı varlığın yokluğuna
senaryona denize yazmaksa
attığın her adım kaybolan yılların
gönül denizine y/anarsın

ruhun saksıda solan çiçek tomurcuğu
yoluna y/eşermez s/anma
şahlanır sabahın benliğine açılan
yol eyle sevdiğine

gururun endamı var mıydı ?
yok say şimdi geliyorum de...
söyle derdin dermanı olsun
göğsümün ağrıyan hasretine ç/ağlasın

kasım ayı ayaz vakitlerinde
akan sen ol
ömürümün şah damarına
dünyamın deryasına ç/ağlayan

çinar ağacın gölgesine
akan suların seyri yetmez
o azad edilen gönül yarasına
sen bu aşka esir düşersen
kendini yenen bu aşkıda yener

kelama dur bekle yolcu
bu kervanda bir tek seni gördüm
bil yoksa dara k/alırsan
yollarına tutsak olursun zamana
acı tikenler büyümüş güller solmuş

ağlayan dilberin merhametine kalınca
geçmişe sitem salarsan
ahlarla niyazın olmazına düşersen
selameti dok bilen aç kalsın sevdana

yeminlere koştuğun ahın
ne çare
gel
gönül zincirine gül b/ağla

30*Kasım*11* Karataş