Selya...

Kıyılarda köşelerde kaybolmuş gülüşleri insanların,
Caddeler topuk tıkırtılarıyla yankılanıyor,
Ve sarhoş naraları çınlıyor her köşesinde kentin...





Her cadde pusatsız acılarına gebe,
Umutları kırılmış tüm âşıkların...
Her bardakta masumiyet yudumlanıyor,
Ve her köşede bir kurban daha gidiyor bilinmezliklere...
Faili meçhul aşklar gecede sırra kadem basıyor,
Siren sesleri sadece aşkların yanılgılarında çalıyor...






Yine böyle bir gecede zifir zindan düşüncelere
Akıtır masumluğunu Selya...
Doğunun hırçınlığıyla yıkanmış gönlünü
Kurda kuşa yem etmeye çıkarmış sanki Selya...
Salyalı görücülere...
Arşınladığı caddelerde ilk defa öpüştü yalnızlıkla...
İçine çekti sokak lambalarının cesaretini...
Ve yol aldı uzunca gecenin karanlığında...






Yalnızlığın ısıtamadığı içini bir yudum şarap ısıtmalıydı...
Her yudumda yalnızlığın acı mezesi eşlik etmeliydi ona...
Zulasında sakladığı bir ilkbahar sabahıydı,
Aklından çıkmayan ama zulasında bayatlayan...
Gecenin çaresizliğine saldı Selya baharlarını...






Ve kent artık ona mezardı...
Sabahın seherinde karışmalıydı so(y)nsuzluğa...
Gülüşlerini toplamalıydı griye çalan kentin,
Ücra köşelerinden...
Yitik coğrafyasında bulamadığı huzuru bulmalıydı,
Ancak sinesine bastırarak gecelerin bitmesini bekliyordu...
Her gün gece, her gece yeni bir acıydı çünkü...




?Şimdi al bütün günahlarını ardına
Kaybol günahlar kentinde...
Sen ne değer biçemediğin aşklara layıksın
Ne de bu kentin aşığı olmalısın...?
Dedi Selya kendi kendine...






Ve oda sırra kadem bastı...
Şimdi sadece faili meçhul aşk dosyalarında
Adı bir bilmece...