Sema

Peşin arkasından ilk hüküm
Sonra dönüp güya masum
Bilinmeyeni hesab etmeyi neden unutur?
Gün gelir o en zor zamanda
Oturup bağdaş kurmuş küskün
Düşündüklerinin üzerine ayakları bir türlü gitmiyor.
Manzara bundan ibaret
Ertelenen sonra bir bakarız denilen
Gayet açık ama bir okadar sinsi
Yoldan çıkmış frene sert basılan bir araba kadar perişan

Sevmeli her bir şeyi
Hem can hem canandan öteyi
İnce ince dokunmuş yeryüzünün bedeninde
Nakş olan insan olmanın bedeli
Yüzümüzün aydınlığı toplanmış bu gök semada
Vücudu hakikat kıymet bilmeli
Sen ben demeden
Elde balta vurmamalı
Ağacın kökünden doğan ışığa

Evrenin boşluğunda bir çok eşssiz armağan
Varlığı yokluğu eşit teğet çiziyor
Aklı bölüp parçalasalar
Hatta her hücresi
Zincirlerini terk edip inci bir gerdanlık gibi
En güzel elbisesi içinde
Yıldızlarla eş değer

Ey şahit olun
Gök yüzünün derinlerinde
Raksı endam ediyor
Vuslat orda