Sen

Sen,
Ayrılıkların kadını oldun
Ben sabahsız gecelerin dilencisi
Kimsenin yokluğu acıtmadı canını
Kimse yürek sancın olamadı
Sen sevmeyi mevsimlerden öğrendin
Bıttım kavuran çarşılarda aradın
Satılık sevdaları
Elini tutmadı kimse
Hep kendine eldin.
Severek yaşamanın imkânsızlığını
Yaratmıştın kendi sefilliğinde
Senin zindanların daima kalabalıktı
Herkes vardı
Ve sana kul olmaya hazırdı
Benim zindanlarımda
Karanlıktan sızan gözyaşlarım
Bir de resmin vardı avucumda
Nemli, buruşmuş
Yırtılmaya hazır.
Acele eden gençlik yılların hazanda
Saçlarına kırlar düşmüş neylersin
Çirkinsin aynalarda
Yüzünde acımasızlığın darbeleri
Sen, unutulmayı hak eden sevgili
Sen, bir anlık bir ömür hevesi
Dudaklarında ismim kanarsa
Hep kendine sor beni
Bu sefer cesurca.....