Sen Ben Ve Herkesler

İçten bir gülüş,
Her defasında heyecanla duyulması beklenen bir ses
Ve bir kaç resim...
Seni görmeden,
Sıcaklığını hissetmeden yazıyorum...

Seni tanımanın ertesinde,
Ağır ağır çöktü üzerime imkansızlığın ürperten bulutu
Sen söylerken acıtan sözlerini...
Kurumuş gözlerimde bir buğusun şimdi
Gözyaşım olmayasın...
Halden anlamanın yalan bir gülücükle buluştuğu an
Sen sadece sustun...
Dönüp gidecek misin sen de, zamanı geldi deyip
Herkesler vardı dilinde
Bir de;
Ben bağırıyordum içimden...

Bugün yakmıyor güneş
Durdu dünya
Sen söylerken acıtan sözlerini
Yine mi diyordum ve şu senin herkesler gülüyordu bana...

Az biraz bir hikaye bizimki
Aynı dertten muzdarip iki karakter
Birimiz gerçek, birimiz şakacı...
Yalanlar söyledim sana
Aklımdan çıkmıyorsun yerine,
Bu türküde aklıma geldin diyerek...
Belki de örtbas edilmeli sevmeler
Kötüye mi kullanır yoksa herkesler...
Oysa ben bağırıyordum içimden...
Şakaya vurulurken gerçekler
Acı bir söz duydum herkeslerden
Sende, bizim gibisin...

Sana kavuşturur dualar
Açılırken avuçlarım göğe
İşte tam o an yok olur şair, şiirinde
Oysa sen varla yokun arasında bir yerde dururken karşımda
Ben sadece seni diliyordum
Ve gülüyordu yine herkesler
Ben yine bağırıyordum içimden...
Gün doğar mı bize bilmiyorum, geceye hapsolmuşken düşlerimiz
Utanma mevsimlerinin geride kaldığı dünyada
Dediler ya herkesler;
Sevsen de bir, sevmesen de...
Sen sevilmeye korkarken
Ben sevmekten utandım...

Burada güneş hep kahverengi
Gözlerin renginde,
Uzak...
Ve burada yıldızlar hep gözlerin mesafesinde
Senin kadar yakın,
Senin kadar uzak...
Zamandan geçerim sesini dinlerken
İntihar anı durgunluğu yaşarım yüreğinin sızısı sözlerinle buluştuğunda
Ve ben hala bağırıyorum içimden
Herkesler,
Ne bilsin...