Sen Beni Doğuran İkinci Kadındın

Bir fısıltı yok, zemheri gece.
Acıyla dolu zamanın rahmi, yırtılırcasına...

Her dilde aynı ölüm; aynı birkaç hece...
Dile söz düşeli, böyle olmadı kimse daha önce,
bomboş umudun sokakları.

Ne bir ayak sesi, ne bir fısıltı.
Baharın da adı değişti heyhat !

Yoksa, ben mi unuttum baharın tadını ?
Cemre düştü toprağına ilk kez,
onun da dizleri kan revan, öğreniyorlar k/adını !

Topu topu gitti diyenler var,
hayat devam ediyormuş yar ! Duyuyor musun ?

Onlar bu denli sensiz ölmediler ki yaşarken daha önce;
kaybettiler birilerini ve alışıp devam ettiler yaşamaya, yerli yerince...

Ben seni kaybetmişim ve zamanmış ilacı, alışırmışım...
Bilmiyorlar ki benim nedir sancım...

Hiçbiri bilmiyor ki;
Sen beni doğuran ikinci kadındın...