Sen Beni Hiç Anlamadın

Hiç anlamadın;
hep sensizdim kahpe s'övgülerimde!
kırılanlar içimin aynalarıydı, dert etme
zaten sensizliğimi göstermeye utanırım.
kurtlu karanlıklarımı zulama sakladım
Güneş,
hep arka mahallenin güzel sarışını!
ne kadar parlaktı gözleri ay ışığında,
ne kadar vardı görmeye sustuğum en uzaklarda,
ve ne kadar varsa o kadar yaktı aslında!
dedim ya sensizim;
anlama beni...

Yaralarıma köz bastım, şimdi acı çekme zamanı gibi.
susmak, ölmenin ruh ikizi.
bu nasıl bir yalnızlık ki eli kolu var sanki,
boğazıma çökmüş,
bırakmıyor...

Aklıma gelince;
gözlerinin kekremsi kahvesinden yudumlayışlarım;
bir mikroorganizmanın yere çarpış sesi duyulur,
pat!
ve vurulur, her defa birbirinden habersiz tutuşan ellerim,
bir günebakan sarılığıyla.
İşte her şey bu kadar basit...