Sen de Yaz

ellerimden göğe uzanan bir tutam şiir
ellerim göğe inat hala demir
paslı aynaların ardında saklanmış nemli gözler
dağıtıyor pamuktan hayatları aşk ve gurur

ağlayacaksa orta yerde ağlamalı insan
keder ; çakıl taşlarından örülmüş kule
denizin ortasında ufak bir pencere
neşe saçıyor dipsizliğime

sen yine de yaz! diyor
karşı komşu Ayşe teyze
peki diyorum neyi?
kime, niçin, ne zaman?
...

bir bardak nane limon
tam vaktinde, sıcacık, deminde
boş ver bütün boş vermişlikleri
işte kalem, kağıt, aşkı öğreten yüreğin ellerinde

yaz diyorum ben de kendime
yaz, soğukların bittiği yerde