Sen Gel Yeter / Yürüyelim

kimse bilmeyecek mi
bu ateşten fuları boğazıma neden sardığımı,
susarak değil asla
kana kana
ağladığımı,
vekil eylemişim kalemi
kollarını çözüp
penceremden salsın diye
mavi çocuk düşleri.


umudu
gözyaşı
ve alınteri ile
yoğurduğumu,
uçurumlara asıp
kuruttuğumu,
yar avuçlarından serperken
geceden kalma yıldızları
buğdaylarla nasıl harmanladığımı
kimse bilmeyecek mi...


çıplak belim kırbaçlanırken
çeliğin su ile
yüreğin de acı ile sağlam geldiğini,
direndiğimi
kimse bilmeyecek mi...


desin tabip,
bu yarayı kapayamazmış artık ellerim
kan dolar köpürürmüş parmaklarımın arası
yedi yerimde
yedi yara,
biri sol göğsüm üzre durur
vade de kısalırmış,
çekirge sürüsüymüş tarlamda
desin tabip,
kimse bilmeyecek mi...


sürmeli
kınalı
kekliği
vururlar
nasıl dayanırım,
kilitli kapıların çirkin suretinde
tövbeler bozulur,
günaha boyanır karanlığın karası,
öfke nasıl da dolar
gırtlağa kadar,
sesimin yankısı çatlatır geceyi,
yakarım ateşi
karanlık korkar vahşi bir hayvan gibi
kimse bilmeyecek mi...


ne kıble
ne mihrap
ne efendi
ne şah
bulut bulut
soluk soluk
her sabah
yollarına düşüp
sana geldiğimi
kimse bilmeyecek mi...


iliklemeden iki yakasını birbirine
dünle yarının,
yorgun kollarımda dünyanın yükü
açarak iki yana geniş
sebebi yakarışımı
kimse bilmeyecek mi...


sus
ve dinle tınımı
kimseler bilmesin
sen bil yeter
varsın
yol uzun
yük ağır
rüzgar da çetin olsun
sen gel yeter
avucumda
avucunun
terli yükü
yürüyelim...