Sen Giderken Ruhun Nerde K/aldı

bu sabah gün doğarken bekledim
ışığın iz düşümü g/örünürdü
ruhların şevki beyne vurmuş
gözden kaybolan gözlerin

tutunan acılara gülerken
divane biçare
sensizlik rüzgarı k/almıştı
maviyi saran tel direkleri

karası s/arılsın
içime düşen volkan ç/ağlayan
kalbimin türküleri aksın
denizlerine

içimi saran bulutlar
esince ruhuma
emelini kasırgalar savurdu
geriye
kalan ne varsa

sen gitmedin ki
gel tut zincirleri
ruhunu alda git
çan sesinde küpen olsun

içindekileri sildin mi
hele...
büyüyen fidanları yok edebildin mi?
içindeki varlığın yürek yalanı
ve sevdanı
kendine ceza verdin de mi?
gittin

sevincini avuç eline b/ıraktın
ve değerini bildin mi ki
hiç sormadın ki
içinde alevleri söndürdün mü
bana bıraktığını aldın mi ki
gidiyorsun

giderken ruhun nerde kaldı
yoksa savurdun mu külleri
toplayıp k/alsın
be güzelim
gel
ruhunu alda git...

_sen gittin ruhunu nereye bıraktın?

17 Ağustos*11*Karataş

*Hiç bir tarih zülmün zaferini yazmadı./ hep mazlumlar kazanmıştır*