Sen Gidiyorsun

Dalıyorum geceye
Siyahlar ardında sen vardın
Şehir uyur gibi gelirdi önceleri
Siyah geceden kısık ışıklar yayılırdı kentime.
Belki de vefa o penceredeydi,O gecede
Belki de o hüznün başkentinde..
Ben senin yalanlarınla uyurken
O gürlerdi belki uyanırım diye..
Sen yalan söylerdin,o ağlardı.
Ve ben en ağır romanımı okurdum kentime..
Ben uyurdum o ağlardı..
Ağladıkça gökyüzü kararırdı..
Ve şimdi romanın sonundayız..
İkimiz de ağlıyoruz..
Ben sana ağlıyorum sen giderken
O bana ağlıyor ben peşindeyken..
Sen gidiyorsun bense ölüyorum
Ben ölüyorum o hıçkırıklara boğuluyor..
Kentim ve ben baş başayız yine
Ben ve Diyarbakır..
Surlardan seni izliyoruz..
Sarılarak..