Sen Gittiğinden Beri Mealsizim...

Sen gittiğinde beri çok üşüyorum,
iliklerime kadar sensizlikte tir tir titriyorum.
Geceler ayrı bir korkuyla sarıyor,
Her bir yanımı,
Senden uzakta olunca,
Hiç ısınmıyor ellerim,
Mezara girecek taş misalı buz gibi oldu bedenim.

Sen gittiğinden beri,
Geziniyorum ortalıkta
Yıkılacak köksüz bir ağaç gibi,
Karanlık ve yalnızlık,
Nasılda ürkütüyor benliğimi,

Dipsiz kör bir kuyu gibi,
O ucu bucu olmayan kimsesizlik,
Elimi uzatsam kimse yok tutacak ellerimi,
Ağlamak istesem kimse yok silecek gözlerimi,
Bazen insan nasılda yalnız hissediyor kendini,
Kalabalıklar içinde sahipsiz,
Bir gölge gibi,
Koşturuyorum ordan oraya,
Kimse yok,
Kimse anlamıyor derdimi...

Sen gittiğinden beri,
Gözlerim bakmıyor artık eskisi gibi,
Görmek istemiyorum tüm güzellikleri,
Simsiyah geceler ve tek sevdam sensizlik,
Tadına doyum olmayan çaresizlik,
Batıyor diken diken sevgisizlik,
İnce ince kanıyor yalnızlığım...
Nereye çeksen oraya gidiyor,
Artık kaçışlarım ve anlamlarım.

Senden sonra artık,
Kimse ne söylediğimi,
Nede bakışlarımı anlamıyor,
Bu duygu sağnağında,
Kimse tercümanım olamıyor,
Mealsiz kaldım ben artık,
Kimse beni çözemiyor.
Tükenip arşa giderken ruhum,
Kimse derdime dermanı bulamıyor...