Sen Hiç Duvarla Konuştun mu Arkadaş ?...

Yine bugün virane sokaklar gibiyim.
Ve ben yine bende, kendimde değilim..
Firar etmişim tüm düşüncelerimden, figanımdan.
Kaçı vermişim yüreğimin soğuk duvarlarından..

Sen hiç yalnız kaldın mı?
Söyle arkadaş!..
Bitkin, yorgun ve çaresiz oldun mu?
Soğuk ve amansız,
lime lime yudumlayan bir duvara yaslandın mı?
Kahroldun mu?
Kendinle hiç konuştun mu Arkadaş?

Konuştun mu?
Tıpkı biri varmış gibi karşında,
Umutsuzluğa kapılıp da, mırıldadın mı şahsında?
Baka kaldın mı?
Kilitlendin mi var olan tek bir noktada?
Aradın mı kendini, kirlenmiş resimsiz boş duvarlarda?


Asmadım resmini kirlenir diye duvarlara.
Cüzdanımda taşıdığım için seni unutmadım.
Bazen hatırlamak için de olsa, çıkarıp baktım.
Unutulmak varsa da, ben unutmayacaktım.


Konuştun mu? Arkadaş,
Yıllanmış duvarların soğuk yüzüne.
Baka kaldın mı, üstüne kapanan penceresine?
Duvarlar konuştu da, sen mi dinledin?
Kandın mı yoksa onlarin inanılmaz sözüne.


Sen, O varken bile daha yalnız olduğunu,
Hiç hissettin mi Arkadaş?
O na yaslanır gibi mi yaslandın buzdan duvarlara?
Sarıp sarmaladı mı seni, soguk bedenine,
Göz yaşlarına rağmen, bağladı mı kendine?



Konuştun mu sen hiç arkadaş!..
Soguk ve yıpranmış duvarların kapanmış penceresine.
Anlattımı beni sana, ve seni nekadar sevdiğimi.
Senin her yokluğunda, yasını tuttuğum hayallerimi.
Seni, her ağladığımda, yine amansız özleyişlerimi.


Konuştun mu sen hiç arkadaş!..
Bitkin ve yıkılmış duvarların,
Umutsuzluk doğuran soğukluğuna?
Sordun mu? Neden bitkin ve yıkık virane olduğunu?

Söylemedi mi sana!..
Ben gibi yalnız kaldığını,
Ve ben gibi düşünclerine mahkum olduğunu.
Yoksa oda unutulmuş ve mazilere gömülmüş mü,
Sensiz bir ben gibi.
Arkadaş!...