Sen Kal Sadece

gece dökülürken avucuma,
karanlık bile titrerdi.
sana dokunsa aydınlanacaktı her yer bilirdim.
ama tutardım ucundan sıkıca geceyi,
avucumdaydı artık.
neden geceden korkar insanlar.
halbuki sabahtır korkulması gereken.
asıl korku sabah uyandığında sevdiğini yanında görememek.
asıl korku, gözünü açtığında onun yokluğuna uyanmak.
bir 'doyamadım sana'ya yakın olmak.
uzaklaşsın hepsi benden.
sen kal sadece.
hala avucumda gece...
sırf sabah olmasın sen gitme diye hapsediyorum.
evet ölene kadar gece olacak.
ölene kadar benimle olacaksın.
zaten güneş yakar ama ben yakmam seni.
ben sana güneşin tepede olduğu vakitte bile en gölge olan yerim.
hangisi acımasızlık?
dünyayı güneşten mahrum etmem mi?
yoksa seni benden etmem mi?
sakın ayrılma yanımdan.
yoksa ardından el sallamak zorunda kalırım.
açmamalıyım avucumu.
şimdi anlıyorum ellerimle mahvettimin ne demek olduğunu,
kendi ellerimle mahvettim'i yaşatma bana..