Sen Kokan Papatyalar

Dışarıda
Sevda Kıran bir rüzgar
İçerde dört duvar arası
Ruhunu köreltecek kadar nemli
Yaşam alanı denen odam
Demir parmaklıklar arasından
Sokulmaya çalışan güneş ışığına dahi
Sevda tutan ben

Koy beni gideyim Gardiyan
Tam şimdi!

İlk damla ulaşmadan toprağa
Koy beni gideyim...

Yağmur;
Her damlasında bir kesit
Her vuruşunda bir ihtar
Her toprağa kavuşmasında
Vuslat...

Gün geldi
Hazan sardı yüreğimi de
Bahaneler uydurdum suskunluğuma
Gün geldi
Zemheri vurgunu yanaklarımdan
Buz sarmış kirpiklerimin hapsinde kalıp
Süzülemedi isyanlarım

Ulaşmak istediğim
Ne zirvesi buzul bir sevda
Ne de saçlarında ölüm dolaşan melek

Dileğim
Bir kucak dolusu bahar
Bir de sen kokan papatyalar...