Sen Şifası

Bir zamanlar bir adam vardı
Meyus, sevimsiz, mutsuz, neşesizdi
Ne çehresi gülerdi, ne ağzı güzel laf ederdi
Somurtup dururdu, kendi kendine ederdi
Ama birden dünyası değişiverdi
Peki ne oldu ya sonra?
Bir güzel peri dünyasına girdi
Meyusluğunu sildi attı önce
Mutsuzluğunu neşeye çevirdi
Hep güler gözleri
Cana can katar gülümsemesi
Bir şifadır varlığı
Bu sen şifası
Hele o gözleri yok mu gözleri
Alıp götürür beni
O bakışı yok mu bakışı
Delip geçer sinemi
O elleri yok mu elleri
Çeker naif alemlere, gösterir cenneti
O dudakları yok mu dudakları
Unutturur her şeyi, siler, atar derdi, gamı
Ey gönül sanadır nasihatım
Bundan başka yoktur şifa şansım
Bir afet-i devrana tutulmuşum
Mutluyum, güler gözlerim
Neşelenir, düğün yerine döner yüreğim
Sen, sen ol kaçırma bu şansı
Verme başkalarına bu hoş hülyayı
Sen seversen şifanın sahibini sonsuza dek
Olur bu hülya her daim gerçek