Sen Susunca

Susardın!
Ve kar yağardı bedenime
Üşürdü yüreğim
Annesiz yavru gibi titrerdi çaresizce
Gözlerim kapanmadan gecelerim başlardı
Her yer kapkaranlık olurdu sen susunca

Susardın!
Gözlerim buğulanırdı hasret camları gibi
Sonra bir damla akardı bedenin kuraklığına
Bir, iki, üç derken
Boşalırdı bulutlar yüreğin derinliklerine
Sel olurdu
Alıp götürürdü umutları bulanık tenhalara
Yarına umut yoktu sen susunca...

Susardın!
Yıldızlar dökülürdü bir bir hüzün denizlerine
Yüreğimdeki çocuk ağlıyordu kimsesizliğine
Ve benim içim kan ağlıyordu
Sessiz çığlıkların yüreğime saplanıyordu bir, bir
Yaşamanın anlamı yoktu sen susunca...