Sen Yokken

Sen yokken ne de çok birikmişsin içime
Çocuk hallerime kızmışım
Sen yokken
Saf, boşluğa bakakalan hallerime kızmışım
Gazete okumamışım örneğin hiç
Sait Faik öykülerinden bahsetmemişim çocuklara
Ankara armudu çürümüş olduğu yerde
Gömleklerimi ütülememişim
Terlememişim

Sen yokken
Umut etmeyi unutmuşum
Gülmeyi de elbette
Cevizin rengi sinmemiş parmaklarıma
Ihlamur kokmamış bu yıl bizim sokak
Yediverenlerin açtığını görmemişim
Gece vakti sırf yasemin koklamak için şehrin öteki ucuna gitmemişim hiç

Sen yokken
Boğazın yeline değmemişim
Rakı içmemişim
Fava istememiş canım
Udinin girdabında susmamışım
Islıklara bırakıp kendimi
Salınmamışım
Çıplak kalmamışım hiç
Yorulmamışım
Nefesim hapis kalmış

Sen yokken sanırım
Hiç ağlamamışım...

Sen yokken sesin çınlamış her gece
Ellerin örtmüş üşümelerimi
Yankılanmış hasretin dört duvarımda
Başıboşluğuma alışmışım
Sen yokken
Acıya gülüp geçmişim
Hastalıkların en alasıyla dalga geçmişim
Günler günleri kovalarken
Özlemenin bin türünü görmüşüm

Sen yokken hayatı hatmetmişim...


01.03.12