Sen Yoksun

umut ektim gönlümün toprağına
yüreğim çorak toprağa döndü
bir yudum su gibi arar oldum seni
sen yoksun
saatler uzağımda yokluğun sızdı sızalı
vakitler ne zamandır sızı oldu bilinmez
saatler ilerledikçe daha bi ağır gelir
yokluğunun vicdansızlığıyla solarken gönlüm
yokluğunda zaman durdu
sen yoksun
iyisiyle kötüsüyle küfredesim var hayata
dilim varmıyor
arada bir şeytan dürtüyo isyan edesim var
çok şükür mevlam beni şeytana bırakmıyor
sol yanım sulh e bürünsede dar vakitlerde
çoğu zaman sızlanıp duruyor işte
özlemlerim bir asır çığlığına ulaştı
sen yoksun
kırık dökük ne varsa hayata dair
çıra gibi tutuştu gelişinle
harebe olmuş ne varsa kalbimde
gül bağı oldu gülüşünle
yırtık pırtık ne varsa hayata dair
sevda gemisine yelken oldu yüreğinle
sen vakitli vakitsiz okuduğum duamdın
kabul olduğunu geç farketsemde
ne oldu ne bitti bilmiyorum
şimdi sen yoksun
ben kimsesiz bir şiirde anarken sessizce seni
anarken bile daha kurulmamış düşlerim yıkıldı hatırlarken yokluğunu
bıkmadan usanmadan sensizliğe uyanışlarıma kızdım
rüyamda görürüm umuduyla dalarken sevdan ile düşler ülkesine
oysa sen yerine bin metre çığ düştü yokluğundan gönlüme
umudum mum alevine dönsede sensizliklerimle
şiir şiir seni kazıdım asrın kitabelerine
yinede sen yoksun