Sen Yoktun

Sen yoktun.
Terkedilmiş bir ben vardım,
Yüreği yaralı,
Eylül hazanıyla hüzünlenen.

Sen yoktun.
Gece yarıları uykumu bölerdi,hayalin,
Isık rüzgarlar senden iz taşırdı,
Omuzlarımda paramparça olan yüreğime.


Sen yoktun.
Akşam yine karanlık yüzünü gösterirdi,
Sevda ateşiyle yanıp tutuşanlara,
Kırlangıçlar uçuşurdu,dağlardan ovalara.

Sen yoktun.
Bir matem vardı,gök ile yer arasında,
Aynaya her bakışta eskidiği kesinleşen,
Yediği darbelerle duygusuzlaşan yüzüm vardı.

Sen yoktun.
Ne bahar güneşinde,
Ne de şubat soğunda,
Sen yoktun.