Sen Yüreğime Cenneti Resmetmiştin.

Yağmur hüznü giyindiğim bir mevsimdi,
ben hep üşürdüm.
bu yüzden hatırlamıyorum hangi ay'dı.
Çok sonraları yakacağım şiirlerle kapandığım odamda,
siyahların en karasının,
buruk bir inzivanın saatlerle yarıştığı zamanlardı.



Nasıl da özlemiştim seni.
Sen hep vardın.
İçtiğim çayın bardağında hâla dudağının izi
saatlerce yürüdüğüm deniz kıylılarında çocukça şımarıklıklarının
Ayak sesleri ki;
sen de gürültüyle gelir, sessizce giderdin.
Şimdi nerede güneşe koşan bir çocuk kahkahası duysam
ben ağlıyorum içimde .....Ve,
Yine, yine hazan
göğsüme.


Sıcacık uyurdum en masum düşlerimin,
koynunda,
sınırlarına kadar buz tutmuş bir kente uyanırdım.
Gri bulutlar ve ruhsuz evlere bakan penceremi açmaya korkardım.
Oysa.....
Bir zamanlar bu pencereden
vişne çürüğü begonyalar dökülürdü kırağı tutmuş
kaldırımlara.



Her sabah yüzümü yıkadığımda,
aynalardan topladığım suretini yüzüme sürerdim.
Güneş yüzüme bulaşırdı,
gülümserdim.
Bir avuç değil,
ne çok teselliydin.
Ne hırçın kasırga,
Ve nasıl güzel bir sakinliktin.
Sen şefkatin ta kendisi....Sen
korkulu rüyalarımın sonrası.
Boynuna sarıldığım çocuk gülüşlü merhamet
meleğimdin.



Yağmur hüznü giyindiğim bir mevsimdi
bense hep üşürdüm.
Bu yüzden hatırlamıyorum,
hangi ay'dı
sen....yüreğime cenneti resmetmiştin.