Sende Alıştım Sofia

Ben ıslık çalmayı,

yaralarımı üflerken öğrendim Sofia.

Sis basınca limanlar,

bütün gemilerin eviydi denizler anladım.

En çok,

seni sevmişliğimle meşhurdu yaşadığım şehir.

Çünkü ben,

şarkılar çalarken uyuyakalmayı yalnız sende alıştım.

Gözlerindeki ummanda kaybettim adresimi,

yangındım Sofia

bu yüzdendir ki

çoğu kez fazla söze gerek duymadım.

İnsan,

yağmur ıslatınca yanar mı Sofia

yara kaldı senden geriye ne varsa

ben yandım.

Çünkü ben

bu şehre en son yağmur yağdığında

seninle birlikte ıslandım

ıslaktım.

Hiçbir yağmurdan kaçmadım yokluğunda,

hiçbir rüzgara karşı koyamadım.

Ki ben ne vakit bir gelecek düşlesem,

her defasında senli geçmişimle sınandım.

Kovamadım Sofia

hücrelerimden sensizliği

hislerimden o müzmin çaresizliği atamadım.

Yazdıkça eksildi acılarım kağıtlardan,

dünyanın bütün kuşlarından,

bir fazlasıydı oysa nefes alışın.

Karşı kıyısıydın hayatımın,

acımsı bir nakarattı her defasında ıslak bakışın.

Hangi aşktan bahsetsem Sofia,

hangi şiirden köprüler inşaa etsem de.

İnan,

omuzları hafiflemezdi eksik kalışımın.

Bu çağda,

hadsizlik sayılsın senden başka lügat bilememek.

Ve adım,

hiçbir şarkının nakaratında gizli gizli çalmasın.

Oysa

o kadar çok şey vardı ki anlatacak.

Bir senin anlayacağın,

lakin bir tek sana anlatamadığım.

Ahu Sofia ah,

kalbimin kırılmışlığından öperdin adınla.

Sızlatırken burnumun ucunu hüzünlerim,

köşe kapmaca oynardım erken kalkmalarımla.

Bazen,

tek bir cümleye sığardı bütün yorulmalarım.

Ve sen,

aklımın tüm odalarında bir kitap cümlesi gibi dolanırdın.

Adın,

hafızama dokununca anımsardım,

sana olan geç kalmışlığımı Sofia.

Boğazıma düğümlenirken tel örgülü sözcükler,

kaç gitmek biriktiyse heybemde,

ayrı ayrı ciğerime battı kalmalarım.

Kaç kıta birleştiyse,

sarılmadı içimin kırık dökük parçaları Sofia.

Çünkü hep,

kanatları olmalıydı uçurumlar taşıyanın..!