Sendeki Yokluğum Hiç Doğmasın

 Yakınların en uzağıydın sen
Gözlerinin önünde eriyip biterken
Görmek aklının ucundan bile geçmedi.

Vurdumduymaz gözlerle bakıyordun
Hayata dair neyim varsa toplayıp giderken
Gidişlerimi bile bir gün fark edemedin.
Herkes gördü, sen görmedin !


Hüzünlerin en unutulmazıydın sen
Zaman geçse de sen geçmek bilmedin
Gözyaşlarımla suladım hep seni
İçimde hüzünlerini büyüttüm ben
Sen büyüdükçe ben yok oldum

Bu ne ilk ne de sondu

Ama bir gün son bulması umuduyla

Kim bilir kaç kez daha yok oldum

Sakın ola öğrenme sen

Umursamazlık gözlüklerini sakın çıkarma

Hiçbir şey anımsatmasın hüzünlerimi sana;

Ne bir yağmur, ne bir rüzgar ne de bir karanlık.

Aklına gelmeyeyim hiçbir zaman

Sendeki yokluğum hiç doğmasın

Beni hiçbir zaman bilme

Hiç var olamadım sende,

Öldüğümü de bilme!