Senden Fazla Sevdim Seni

Ömrümün baharlarını adayıp sana,
Kara kışların koynunda ısıttım seni,
Yangın düşlerimlerimin varlığıyla,
Seni senden bile fazla severken,
Diken saydım kendimi, senli gülden,
Çiğnedim benliğimi ıslak sokaklarda,
Ayrılığın çığlıkçısıydı sanki kara Tren,
Gidişini haykırıyordu duman duman,
Ansızın yokluğunun soğuğunda üşürken,
Bir an bile beni düşünmedin,
Suskun gecelerin koynunda çekip gittin.

Mecbur kaldım bu sessiz gidişe,
Kalsam yanacaktı bu şehir bir ucundan,
Sen kalacaktın yangınların içinde,
Ya senden vazgeçmek zorundaydım,
Veyahut sen yok olacaktın acılarımla içimde,
Sana hüznü verecekti kara gözlerim,
Sen başlarken olmayan bir benle başlarken güne,
Mecbur kaldım, Kıyamazdım sana, gitmeliydim.

Sıralansaydı önüme senin varlığında,
Zirveleri kar tutmuş üşümüş dağlar,
Kalsaydın herşeye rağmen yanımda,
Aşk gülerdi eminim, ayrılık kendine ağlar,
Umursanmazdı şehrin koynundaki yangınlar,
Mecbur değildin hiç bir şeye,
Senin için kendinden geçen bir gül için,
Aşk ile yanan bir bülbül olmalıydın.
Nelerimi verdim sana sevgili,
Sen geçen her saatte kendinden kaçtın.
Gitme demek istedim sana,
Ne desem boştu değil mi?
Gidecektin bir kere, koymuştun kafana,
Gidecektin ne söylesem, düşünmeyecektin beni,
Kar altında kalacaktı sevgi sözcükleri,
Sensizliğine mahkum ettiğin ruhum,
Pembe düşlerimde üşüyecekti.

Üşümeleri bil istemedim hiç bir zaman,
Bir an titresen canıma sarardım seni,
Çektiğim nefesime işlemiştim varlığını,
Ciğerlerime doldurduğum sendi,
Derdimden uzak tuttuğum,
Yakasım gelse gemileri,
Sen olunca sustuğum.
Gözümden sakınırdım sevgili seni,
Bu gidişe mebcurdum.
Çünkü senden fazla sevdim seni,