Senden Öğrendim Sevmeyi

ben seni ne aradım nede sordum
sen beni kendin buldun

senin dilin yoktu
kaleminle vurdun yüreğimin tatlı y/anlarını
en anlamlı yerinde kurşun gibi

benim dilim yoktu lal olduğum gönüle çalınmış derya gölü
her anım tazelenirken hatıralara kalan
gönül defteri karalanırdı silinse de kalan izleri

unutmak için çok uğraştım ziyan edilen kalemin diliyle
bir kere olmuyordu son nefesine kalan sesin diliydi g/özlere

zaman bizi ayırdı aşkı sevdayı çoktan son hızla geçti
yenilgili gönül arzularını b/içti

sensizliğe mahkum olan ne z/amandı nede yürek dili
sevdanın cesaretine yürümezken halin çok y/aman
yenilgili kalem yorgundu dilin sözlerine
kalem ucundaki sivri keskin dilde körüklenmişti yorgundu aşk yağmuruna

onca zaman sonrası geçmiyor günlerim
sensiz
gerçekten yaşamışlığına inat düşünürken sevdiğimi anlamıştım
anladım bin kere uslanmayan bu aşkın son nefesine

neferine uçuyordu umutlar diyarında
bıkmayan
yorulmak bilmeyen sevdaya konunca uçamıyordu kanatsız k/alışına

bin defa gitmek olsada sana tapılı gönül zincirim
bir yürekli sevdaya kapılmıştı vazgeçemezdi
ne utanırdı nede arlanırdı gönül zinciri

iki yüz bin defa öperdi yüzündeki kara gözleri
denize y/anarken umut yağardı yağmur misali

ben seni her lisanda sevmiştim
her nisanla anlatırdım cihana haykırışlarımla
sen öğrettin sevmeyi gayrısı yoktu kelle...

senden öğrendim sevmeyi..!

26*07*12*Karataş*