Senfoni

hayatın orta yerinde olmayı denedim
her biri başka hikayeler içinde.
yalnızlığımın başrolünde
sesiz çığlıklar tanıdım.
gecenin bu kör döğüşü havasında
anılar buldu yine orta yerinde düşlerimin.
her seferinde aynı sorular düğümleniyor boğazımda.
neden bu yürek;
neden bu yalnızlık.
diz boyu umutsuzluk
korkutur olmuş bizi kendimizden
baktırmaz olmuş aynalara.
yenilmişmiydik yoksa,
derin ve acıtıcı anılara.
görmez mi olduk çaresini yoksa,
her günün uyanışındaki sevinci gibi.
eskidi bu yüzyıllar öncesinin yüreği.
sayamaz oldu aceleci zamanlar.
ne niyetti nede istenilendi
hayasızca yaşadığımız karmaşıklık.
çığlıklar gibi söylemek istediklerim olsada
susuyorum kendime kalan
sonraya kalan zamanalrımda..