Seni Bir Şiirle Anmak

sesini hiç duymamış bir kitap cümlesinde kaldı çaresizliğim
yine de sen güldüğünde
kaçıp giden kelimelerini affediyor tüm şairler
mesela bir şair senin gözlerinde buluyor şiirini
aynı şair gözlerinde asıyor tüm geçmişini
çünkü sen gülüyorsun
gülmeleri utandırıyorsun


tanıdık melodilerin içtenliğinde sana birikiyorum yeniden
öyle bir birikmek ki bu, eksile eksile
tezatların adına karşılık gelmediği bir dünyanın salıncağında
düşlerimi uyandırıyor kurduğum hayaller
beklemelisin, söylenmemiş binlerce sözüm var
bitmez mi bu gittiğin yollar


yolculukları cam kenarında oturmak pahasına bile sevmeyen
huysuz bir yolcunun huzursuzluğuyla dolu sokaklarda
tek başına gezmeyi ne zaman öğrendin böyle
hiç açmamak üzere kapattığım şiir defterlerimde hala sen kokan
hala sana yazılan şiirlerim var oysa
huysuzluğum kendimden, huzursuzluğum yokluğundan
söylesene, böylesine yokken nasıl bu kadar çoksun
bir şiir sadece seni anmak için mi var
soruyorum
oysa hep ölüyorum sustuklarında, ölüyor yazılanlar


sıcacık ellerin vardı ne zaman morga kaldırdılar
bana mektuplar yazardın, harflerin kuşlara benzeyen sesleriyle
ne zaman kış geldi ellerine


sen gidince, bir düş öldü benim içimde
imgelerini satılığa çıkardı, şiirini senin yüzünde bulan şairler
geçmişini senin yüzünden asan şairler...
sen gidince bir çocuk büyümenin resmini çizdi
içinde kuşlar yoktu, mavi de ağlıyordu üstelik
bu nasıl sessizlik... vicdanını hangi mezarlığa gömdüler
ben üzülünce ağlardın sen
ne zaman gözlerine toprak örttüler


şimdi, yüzünde yolculuğa çıkıyor bir acı
belki de yüzün yüreğimde bir kentin adı
yüzün, içimde enkazdan kurtulmuş bir ev
yüzün hep yolculuklarda
yollar paramparça...


(''Bir fotoğrafa şiir yazmak'' konulu yarışmada, site yönetimi tarafından Jüri Özel Ödülüne layık gören herkese teşekkürlerimle...)