Seni Buldum

hayatın
bana gülmediği
ve
hiçbir aşkın yakıcılığı
üzerimde yokken
bir yalnızlık rüzgarına
tutulmuşken
seni bulmuştum
bir aynaya koştum
sırları dökülmüş
kırık ve buğulu
aynaya
bir yığın uğultu
hayattan
yüzüm soluk bir fon
tanınmaz duruyor
ümit uçurumlarıyla dolu
traşsız yüzüm
şakaklarım
kararsızlık akıyor
ve kasırga yüklü
bitkin bakışlar
ölümcül duruş
bu nasıl bir resim
dedim
su alan bir gemi miyim
kurtulmayı mı bekliyorum
batıp
kaybolmak da istemiyorum
bir ümit
selamlaşıyor güneş benimle
çiçeğe benzeyen gözlerin
düşüyor denize
renk renk gülümsüyor
uzaklaşıyorum aynadan
sahile koşuyorum
beni bekleyen ufuklar
aşkı aşılıyor
yaşasın !!
seni buldum
beni bekliyordun...



mustafa kaya
2016/üsküdar