Seni Çok Sevmişler

yıkılmalıydı surlar
suların durulmadığı mekanda
sûr ötmeden

altında kalırken umut
ya da aşk
enkazın tozlarını silmeden rüzgar, ardından yağmur

temizlenmeliydi
iki ayyaşın hikayesi
yazılmadan boş defterin ilk sayfasına

belki de bir sayfalık masaldı
birbirine anlatılan
gökten mi ; evet üç elma düşmeden

biri bana
biri yorgunluğa
biri boşluğumun tarihini çizen ilk gün yalnızlığına

biz ki
ki hiçmişiz meğer
ölümmüş kadrini çizen o gecenin kadehlerini deviren
ve mum devrilirken o plastik masaya devşirip yakan örtüleri

evet
sen yandın
ben yandım peşinden, korkumun duman kokusu sararken yüreğimi

ayyaş
uykulara dalmışım
yarı ölü bedenine sarılırken ve dudaklarını kulaklarına yapıştırıp
bilmediğim duaları hatırlamaya çalışırken ve sızarken sen kadar ölü

yalan ve yabanmışım duymadığım dinin müridi zannederken avuçlarımı
secdemin yönünü kaybetmişim
kara bir delikmiş oysa kıble

öyle yasak
öyle yavanmış
koşarken terimi silen parmakların

öyle dediler erenler
sırtlayıp götürmeden seni mavilere
mavi sulara dalıp bahar keyifleri içermişim meğer

misal ;
onlar
seni çok sevmişler...