Seni İçimde Ben Yarattım Ademoğlu

Sus...
Şimdi en masum halinde ve düşlerinin kötülüğünde beni yaralıyorsun...
Gitmem gerekiyordu
Kumral saçlarını ellerime dolayıp
Ve tırnaklarımla dağların zifiri yamaçlarına kazıdığım yüzünü saf sularla yıkayıp
Çok konuşarak ama az anlaşarak gitmeliydim...
Tüm harfleri ve hasta yanımı kullandın
Kapılar damarlarının suyuyla mühürlü,
Düşünmek seni tenha köşelerde piçleşmiş hayvanlar gibi,
Çıkmaz sokaklarının şeytanı doldurunca tüm kapı aralarını
Dilimden düşürdüm seni
Yerle bir oldu övgüler...
Gözlerimde devleşen adam,
İyiliği ve kötülüğü ne çabuk unuttun...
Ucu sivri ve paslı çivilerle beynine açtığım kör kuyuları hangi dilinin tükürüğüyle doldurdun?
Göğsün ve sırtın dayanılmayacak kadar soğuk ve güvensiz
Ben tüm kısır döngülerimin ucunu kör düğümlerle sana ilikledim,
Aynaya bakıp söylediklerim
Gırtlağımı delip geçen heveslerim
Ve senin ayyaş hallerin
Hepsi yarim ve eksik...

Hani dokunsan sökülecek yaralarımın dikişleri ve her şey kan gölünde boğulacak...
Arka bahçenin çatlamış toprağına gömdüğüm tüm ahmaklar
Ve kollarıma taktığım çürümüş bedenlerin parçaları
Hepsini toplayıp ben seni çamurdan yarattım ademoğlu
İsyanın ve yalanın arasına koyup başını yarattığım bir damla suda boğdum seni...
Artık gidecek yerin yok!!!
Hep orada çam ağacının gölgesinde taş duvarın dibinde
Sessizce bana bakıyorsun
Üzgünüm hırsımın gafletine yenildim
Ve tüm hayalden balonları on'a ve on'dan hep eksik çıkan parmaklarına düğümledim
Sanırım sağ elinin soldan dördüncü tümseğini kör bıçaklarımla biledim
Hatırlamıyorum ama ben en çok susmalarını seviyorum
Kapı aralarında dar vakitlerde çekiştirilen,
Kemiksiz dillerin zehirlediği,
Her hangi bir hane içinde unufak edilen adim
Ve kulağıma fısıldanan sözler
Hepsi yük olup taştı omurgamın içinden
Artık uğursuz bir kamburum çocukların bile taşladığı
İşte bu yüzden ben en çok susmalarını seviyorum...
İşte bu yüzden seni arka bahçenin kasvetinde her gece ve her gündüz tekrar tekrar boğuyorum...
Seni içimde ben yarattım ademoğlu...